گل و خار

این گیاه زیبا که در تصویر مشاهده میکنید، یه خاره!
چه کسایی این گلها رو دیدن؟!
کسایی که صبح زود، قبل از طلوع آفتاب از خونه زده باشن بیرون و به این خارها برخورد کرده باشن!
یعنی همیشه نمیشه اونا رو دید! فقط یه موقع خاص در روز!

• پی نوشت: برای دیدن زیبایی خیلی چیزا، باید به موقع بهش نگاه کنی!
  اگر دیر بجنبی، فقط خار میبینی!
  پس اگه یه نفر در نظرت خار اومد، اینو بدون که دیر نگاش کردی!
  هیچوقت هیچکسی رو خار نبین!
  شاید این تو هستی که در موقعیت نامناسب اونو دیدی!
  گاهی گلهای یه خار، از زیباترین گلها هم زیباترن!

در بندر آبی چشمانت

آموزگار نیستم تا عشق را به تو بیاموزم
ماهیان نیازی به آموزگار ندارند تا شنا کنند
پرندگان نیز آموزگاری نمی خواهند تا به پرواز درآیند
شنا کن به تنهایی
پرواز کن به تنهایی
عشق را دفتری نیست
بزرگترین عاشقان دنیا خواندن نمی دانستند!

در بندر آبی چشمانت
"نزار قبانی"

پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب

گر چه افتاد ز زلفش گرهی در کارم
همچنان چشم گشاد از کرمش می‌دارم

به طرب حمل مکن سرخی رویم که چو جام
خون دل عکس برون می‌دهد از رخسارم

پرده مطربم از دست برون خواهد برد
آه اگر زان که در این پرده نباشد بارم

پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب
تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم

منم آن شاعر ساحر که به افسون سخن
از نی کلک همه قند و شکر می‌بارم

دیده بخت به افسانه او شد در خواب
کو نسیمی ز عنایت که کند بیدارم

چون تو را در گذر ای یار نمی‌یارم دید
با که گویم که بگوید سخنی با یارم

دوش می‌گفت که حافظ همه روی است و ریا
بجز از خاک درش با که بود بازارم

"غزل 324 حافظ"

• پی نوشت: پاسبان حرم دل شده‌ام شب همه شب
  تا در این پرده جز اندیشه او نگذارم
  
  فکر کنم باران دیشب مرا شسته!
  چون امروز "تو" ام...!

خودت رو این سه جا بزن زمین!

بچه که بودم فکر میکردم فقط زنبورها نیش میزنند

" بچه که بودم فکر میکردم فقط زنبورها نیش میزنند .. "
بزرگ شدم
دیدم ، شنیدم و یاد گرفتم
نه!
آدمها نیش میزنند ...
هر چقدر صمیمی تر، عزیزتر
نیششان سمی تر ...!
یاد گرفتم اعتماد کنم، نیش میخورم
دل ببندم، نیش میخورم
ساده باشم، نیش میخورم
پر احساس باشم، نیش میخورم
آدم ها سنگدلند!
بیرحمند ...
آرام نزدیکت میشوند
محرمت میشوند
عزیزت
همراهت
عشقت میشوند
تا هستند خوبند، مهربانند
اما کافیست خیال رفتن کنند و تو نخواهی!
ساز بزنند و تو نرقصی
آنوقت بیخ همان گلویی را که بارها بوسیده اند
نیش میزنند!
نیشی عمیقُ کشنده
و می روند!
و از همان موقع تا آخر عمرت؛
دردِ بی درمان میشوی
بی سرو سامان میشوی
گلویت ورم میکند
نفس که میکشی تیر میکشد
دستت را رویش که میکشی
تمامش زخم است
نیش است
درد است ...
" بچه که بودم فکر میکردم فقط زنبورها نیش میزنند .. "

• پی نوشت: ناچار از رفتن تو نیستی!
  ناچار منم که با تمام دلم به تو دچار شده ام!
  نمیبینی، نمیخواهی ببینی!
  که برای رسیدن به تو چه کارها کرده ام...
  سکوت می کنم تا خدا سخن گوید
  رها می کنم تا خدا هدایت کند
  دست بر می دارم تا خدا دست به کار شود
  به او می سپارم تا آرام شوم
  عشق و ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ مقدس است و ﺣﺮﻣﺖ دارد
  ﻣﻨﻔﻌﺖ ﻧﯿﺴﺖ..
  ﺧﻠﻮﺹ ﺍﺳﺖ..
  ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺷﺪﻥ ﻧﯿﺴﺖ..
  ﺻﻔﺎﯼ ﺩﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻼ‌ﻫﺖ ﻧﯿﺴﺖ
  الهی!
  ایمان دارم به پایان روزهای سرد و سخت
  ایمان دارم به اجابت تمام دعاهایم
  پس تو هم رهایم مکن !!!
  مگذار قلب شکسته شب زده ام در این تنهایی بمیرد!
  مگذار این احساس، این دل و این حرمت بمیرد!
  آنقدر خسته ام که اگر بگویی تو نیز می روی؛
  میگویم : "دیگر مهم نیست!"

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد
که چو سرو پایبند است و چو لاله داغ دارد

سر ما فرونیاید به کمان ابروی کس
که درون گوشه گیران ز جهان فراغ دارد

ز بنفشه تاب دارم که ز زلف او زند دم
تو سیاه کم بها بین که چه در دماغ دارد

به چمن خرام و بنگر بر تخت گل که لاله
به ندیم شاه ماند که به کف ایاغ دارد

شب ظلمت و بیابان به کجا توان رسیدن
مگر آن که شمع رویت به رهم چراغ دارد

من و شمع صبحگاهی سزد ار به هم بگرییم
که بسوختیم و از ما بت ما فراغ دارد

سزدم چو ابر بهمن که بر این چمن بگریم
طرب آشیان بلبل بنگر که زاغ دارد

سر درس عشق دارد دل دردمند حافظ
که نه خاطر تماشا نه هوای باغ دارد

"غزل 117"

تنها تو می مانی، ما میرویم از یاد

دل داده ام بر باد، بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی، شیرین تر از فرهاد

ای عشق از آتش، اصل و نسب داری
از تیره ی دودی، از دودمان باد

آب از تو طوفان شد، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش، در جان باد افتاد

هر قصر بی شیرین، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد، کاهی به دست به باد

هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر مارا، اندوه مادر زاد

از خاک ما در باد، بوی تو می آید
تنها تو می مانی، ما میرویم از یاد


"قیصر امین پور"