سوختم، شکر خدا عشقت مدار کوچکی ست

رفتن ما اتفاق ناگوار کوچکی ست
بازمی گردیم روزی، روزگار کوچکی ست

می گذاری گاه دور از تو جهان را حس کنم
لطف یا قهر است این؟! دورم حصار کوچکی ست

با مرور دوستی هایم به من اثبات شد
هر که جز تو دوستم شد، دوستدار کوچکی ست

در تو من دنبال چیزی ماورای شهرتم
شاعرت بودن برایم افتخار کوچکی ست

من برای عشق می میرم، برای شعر نه!
دفتر شاعر برای او مزار کوچکی ست...

چون "عطارد" گرد تو بیش از همه چرخیده ام
سوختم، شکر خدا عشقت مدار کوچکی ست

بارها از پیش رویت رد شدم صیاد پیر
می پسندیدی نمی گفتی شکار کوچکی ست

بعد ساعت ها نگاه و ذوق و ترس و شرم و شک
انتظار یک تبسم، انتظار کوچکی ست

با دعا شاید به دست آوردمت؛ چون با دعا
دستکاری کردن تقدیر کار کوچکی ست

#کاظم_بهمنی

اگر چه شاعر نیستم - دست نوشته

شاید شاعر نباشم اما
بهتر که شاعر نیستم و
بی نیازم از اصول و قوائد شعری
مثلا هر کجا دلم خواست
حتی درست هنگام توصیف خستگی هایم
میتوانم لفظ دوستت دارم را جای دهم
و کسی از منِ بی سواد که انتظاری ندارد!
سخنی که درگیر این اصول باشد
ناخوداگاه اغراق و ایهام و ابهام و ایجاز در آن هست
اما حرف دل را چه به اینها؟!
من حرف ساده را بیشتر می پسندم
بگذار شاعرم ندانند
اصلا چه اهمیتی دارد؟
مهم این است که نوشته باشم
که خوانده باشی
و بدانی
که در هر زمان و مکان
حتی در اوج خستگی هایم
دوستت دارم
خب، این نیاز به شعر داشت؟!
حرف دل را پیچاندن
در کالبد سیمی بیت و مصراع ها
فقط آنرا زیبا میکند
اما ارزشش را بیشتر نخواهد کرد
خواهشی دارم
لطفا "ردیف" باش
تا قافیه هایم از قیافه نیفتند
اگر چه شاعر نیستم ...
 
 
#نوشته_های_اینتر_خورده
#حصار_آسمان

آنها که بی کسند به یک در زدن خوشند

آن شاعران که از تو به توصیف تن خوشند
کورند آنقدر که به یک پیرهن خوشند

زیبایی ات وسیع تر از حد وصف ماست
بدبخت مردمی که به اشعار من خوشند!

دلخوش به خنده‌های منِ خیره سر نباش
دیوانه ها به لطف خدا، غالباً خوشند!

مو وا کن و ببین که در این شهر ، عده ای
با آن کمند گرم به هم ریختن خوشند

گاهی مرا نگاه کنی رد شوی بس است
آنها که بی کسند به یک در زدن خوشند

#حسین_زحمتکش
از کتاب #از_عشق_برگشته

باید قبول کرد که گندم مقصّر است

این روزهــا  کـــــه آینه هم  فکــر ظاهر است
هرکس که گفته است خدا نیست کافراست

با  دیدن  قیافه  این  مردمان ِ خوب
باید قبول کرد که گندم مقصّر است

در کشور من ارزش انسان به نقاب است

گر تن بدهى، دل ندهى کار خراب است
چون خوردن نوشابه که در جام شراب است

گر دل بدهى، تن ندهى باز خراب است
این بار نه جان است و نه نوشابه، سراب است

وقتی که سیب نقره ای ماه می رسد

همواره عشق بی خبر از راه می رسد
چونان مسافری که به ناگاه می رسد

وا می نهم به اشک و به مژگان، تدارکش
چون وقت آب و جاروی این راه می رسد

گریه کن پس شانه ی مردانه می خواهی چه کار؟

دوستت دارم پریشان‌، شانـه می‌خواهی چه کار؟
دام بگذاری اسیــرم‌، دانـــه می‌خواهی چه کار؟

تــا ابد دور تــــو می‌گــــردم‌، بسوزان عشــق کــن‌
ای که شاعر سوختی‌، پروانه می‌خواهی چه کار؟