تا خدا، یک رگ گردن باقی است...

نه تو می مانی
نه اندوه
و نه، هیچ یک از مردم این آبادی!

به حباب نگران لب یک رود، قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت
غصه هم، خواهد رفت
آن چنانی که فقط، خاطره ای خواهد ماند

اینجا که منم قیمت دل هر دو جهان است

در قلزم می همچو حباب است دل ما
از خانه به دوشان شراب است دل ما

موقوف نسیمی است ز هم ریختن ما
چون برگ خزان پا به رکاب است دل ما

به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

نه تو می مانی و نه اندوه
و نه هیچ یک از مردم این آبادی
به حباب نگران لب یک رود قسم
و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت