"حق الناس " همیشه پول نیست!

برای کسی که میفهمد هیچ توضیحی لازم نیست؛
و برای کسی که نمیفهمد هر توضیحی اضافه است!
آنانکه میفهمند عذاب میکِشند؛
و آنانکه نمیفهمند عذاب می دهند!
مهم نیست که چه "مدرکی" دارید؛
مهم اینه که چه "درکی" دارید!
مغزِ کوچک و دهانِ بزرگ میلِ ترکیبیِ بالایی دارند!
کلماتی که از دهانِ شما بیرون می آید ویترینِ فروشگاهِ شعورِ شماست!
پس وای بر جمعی که لب را بی تامل وا کنند!
چرا که کم داشتن و زیاد گفتن مثلِ نداشتن و زیاد خرج کردن است!
پس نگذارید زبانِ شما از افکارتان جلو بزند!
یادمان باشد که:
"حق الناس " همیشه پول نیست!
گاهی "دل" است...
دلی که: باید بدست می آوردیم و نیاوردیم!
دلی که: باید می دادیم و ندادیم!
دلی که: شکستیم و رها کردیم!
دلهای غمگینی که: بی تفاوت از کنارشان گذشتیم!
خدا از هرچه بگذرد از حق الناس نمی گذرد!!
حواسمان باشد که:
ﺑﺎ "ﺯباﻥ" ﻣﯿﺸود ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮﺩ
ﺑﺎ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺭﻭﺣﯿﻪ ﺩﺍﺩ
ﺑﺎ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺍﯾﺮﺍﺩ ﮔﺮﻓﺖ
با ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ
ﺑﺎ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺩﻝ ﺷﮑﺴﺖ
با ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺩﻟﺪﺍﺭﯼ ﺩﺍﺩ
ﺑﺎ ﺯباﻥ ﻣﯿﺸود ﺁﺑﺮﻭ ﺑﺮﺩ!

"پرفسور شمس الدینی استاد دانشگاه کالیفرنیا"

لطفا آلوده نکن، سهم من است آن دامن!

حق نداری به کسی دل بدهی الا من!
پیش روی تو دو راهست فقط من یا من!

عاشقم دست خودم نیست ، به هم می ریزم
که تو هم با دگران خوب شوی، هم با من!

لااقل عاشق من هم نشدی عاقل باش
لطفا آلوده نکن، سهم من است آن دامن!

اعتباری به تو و قول و قسمهای تو نیست
باورت کرده ام از ساده دلی اما من!

مثل یک شاخه طوفان زده در پاییزم
باشکوفا شدنت می روم از اینجا من!

هیچ وقت نوبت تنهایی من با تو نشد؟
کمتر از سقف و در و پنجره ام آیا من؟!

دیر می آیی و با خاطره ها می میرم
بی تو در دورترین منطقه دنیا، من!


"مهیا غلامی"

• برگرفته از وبلاگ شاعر به نشانی: http://golesang.blogfa.com

مــانـنــد یـک طــفــل دبـسـتــانـی دلـم رفت

در جـمـعـشان بـودم که پـنـهـانی دلـم رفت
بــاور نـمـی کــردم بــه آســـانی دلـم رفت

از هـم سـراغـش را رفـیـقـان می گـرفـتـنـد
در وا شـد و آمــد بـه مـهـمـانی، دلم رفت

پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است

پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است

آنچه آن را کوه خواندم، پرتگاهی دیگر است

 

شاید از اول نباید عاشق هم می شدیم

این درست اما جدایی اشتباهی دیگر است

بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می باختی

با لب سُرخٓت مرا یاد خدا انداختی
روزگارت خوش که از میخانه, مسجد ساختی

 

روی ماه خویش را در برکه میدیدی ولی
سهم ماهی های عاشق را چه خوش پرداختی

 

ما برای باتو بودن عمر خود را باختیم
بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می باختی

 

من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود
می توانستی نتازی بر من, اما تاختی

 

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست
عشق را شاید, ولی هرگز مرا نشناختی
 
#فاضل_نظری