پس از آفــــرینش آدم "خــــدا" گفت به او :
نازنینــــم اَدم ...
با تـــو رازی دارم !...
اندکـــی پیشتـــر آی ...
آدم آرام و نجیــب ، آمد پیش !!
... زیـــر چشمـــی به "خــــدا" می نگـــــریست !...
محو لبخند غم آلــــود خدا ! ...
دلش انگــــار گــــریست ...
نازنینــــم آدم !!
قطــــره ای اشـــک ز چشمــــان خداونــــد چکیــــد !!...
یاد من باش ...
که بس تنهـــــایــــــــم !!...
بغض آدم تــــرکیــــد، ...
گونه هـــــایش لـــــرزید !!
به "خــــــدا" گفت :
من به اندازه ی ....
من به اندازه ی گلهــــــای بهشــــت ...
نه ...
به اندازه عـــــــرش ...
نه ...
نه
من به اندازه ی تنهـــــاییت ، ای هستی من ، ...
دوستدارتـــــــ هستمـــــ