به خدا کافر اگر بود به رحم آمده بود

برو ای ترک که ترک تو ستمگر کردم
حیف از آن عمر که در پای تو من سرکردم

عهد و پیمان تو با ما و وفا با دگران
ساده‌دل من که قسم های تو باور کردم

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست

از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم
خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام هر قدر بی مهری کنی می ایستم

من و تو را برساند مگر نسیم به هم...

چنان که از قفس هم دو یا کریم به هم
از آن دو پنجره ما خیره می شدیم به هم

به هم شبیه ، به هم مبتلا ، به هم محتاج
چنان دو نیمه سیبی که هر دو نیم به هم

پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است

پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است

آنچه آن را کوه خواندم، پرتگاهی دیگر است

 

شاید از اول نباید عاشق هم می شدیم

این درست اما جدایی اشتباهی دیگر است

بیا پیمان ببندیم از جهانِ هم جدا باشیم

به شهر رنگ ها رفتیم، گفتی زرد نامرد است
اگر رنگی تو را در خویش معنا کرد، نامرد است

تو تصویر منی یا من در این آیینه تکرارم؟
جهان آیینه ی جادوست، زوج و فرد نامرد است

کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

 

قصه ی فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه

دل به دست آوردن از کشور گشایی بهتر است

چه چیزهای ساده ای!

گاهی وقت‌ها دلت می‌خواهد
با یکی مهربان باشی،
دوستش بداری
و برایش چای بریزی!