اگر میخواهید یک نفر را بُکُشید پیشنهاد میکنم اول به او محبت کنید خاطره بسازید ساعتها با او وقت بگذرانید غافلگیرش کنید،به هر بهانه ای.. شادی اش را باعث شوید،برایش سنگ صبور باشید اینگونه زنده اش میکنید، و دقیقا زمانی که جز شما کسی را در زندگی اش ندارد ،رهایش کنید!!! او را در بدترین شرایط زندگی اش درست وقتی که به شما بیش از هر کس دیگری نیاز دارد تنها بگذارید! ترجیحا این رفتنتان هم بدون دلیل باشد بی هیچ حرفی بدون خداحافظی! در آخرین مسیجتان هم برایش آرزوی خوشبختی کنید! شک نکنید او خواهد مرد هر روز از نو .. هر روز از نو می میرد و تا عمر دارد آن آدم سابق نمی شود!
"دوستت دارم" خیلی هم زیاد اما فکر رفتن که به سرت زد حتی اگر پشیمان هم شدی برو... "دوستت دارم" خیلی هم زیاد اما اگر دلت با دیدن دیگری لرزید رها کن مرا... "دوستت دارم" خیلی هم زیاد اما سالهاست فهمیده ام کسی که به رفتن فکر میکند از کسی که "میرود" بی رحم تر است..
چقدر شیرین است دیدنِ دو نفره هایتان لابلاى این شلوغ بازارِ رابطه ها! در عصرى که تعهد برایش تعریف نشده، بمانید براى هم... لطفاً! تا سالها بعد وقتى براى فرزندتان قصه ى شب میگویید داستانِ رسیدنتان را بشنود نه بلاتکلیفى نه عشق هاى بى سر و ته!
تهمت نالایقی بر ما زدی، رفتی قبول در پی لایق برو ما هم تماشایش کنیم
#شاهین_پور_علی_اکبر
عزیزِ دل، تو را با خویشتن یکدل نمی بینم به جز خونِ دل از این عشقِ بی حاصل، نمی بینم هزاران جهد کردم تا به راهت آورم، لیکن چه حاصل؟ چون تو را در همرهی مایل نمی بینم
تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟! شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم تو چیستی که من از موج هر تبسم تو به سان قایق سرگشته روی گردابم
توصیه : دکلمه این شعر خیلی دلنشینه. میتونین اون رو با صدای #مولود_زهتاب بشنوین. بشنوید: و یا دانلود کنید: [گلهای غربت 1 - مولود زهتاب]
خانه دلتنگِ غروبی خفه بود مثلِ امروز که تنگ است دلم پدرم گفت چراغ و شب از شب پُر شد من به خود گفتم یک روز گذشت مادرم آه کشید؛ «زود بر خواهد گشت.» ابری آهسته به چشمم لغزید و سپس خوابم برد که گمان داشت که هست این همه درد در کمینِ دلِ آن کودکِ خُرد؟ آری، آن روز چو می رفت کسی داشتم آمدنش را باور من نمی دانستم معنیِ «هرگز» را تو چرا بازنگشتی دیگر؟ آه ای واژه ی شوم خو نکرده ست دلم با تو هنوز من پس از این همه سال چشم دارم در راه که بیایند عزیزانم، آه
سالها بعد که داماد خانواده ای شدی... درست همان موقع که برای خودت خانواده ای تشکیل داده ای و مردِ زندگیِ همسرت شده ای... همان سالها وسطِ تمامِ خستگی هایت ناخواسته یادِ من و دوست داشتنم می افتی... یادت می افتد که چه خوب بلدت بودم و میدانستم چگونه خستگی هایت را فروکش بکنم... به همسرت نگاه میکنی... در رفتارش،درنگاهش دنبالِ من میگردی... دنبال توجه هایم... دلت برای دوست داشتن های زیادم... دلت برای دلنازکی هایم... دلت برای گوش به فرمانت بودن هایم... دلت برای یکرنگی هایم... دلت برای شیطنت و بچه بازی هایم تنگ میشود... از نگاهِ سردی که داری تعجب میکند... می آید کنارت مینشیند و دستهایت را میگیرد و دلیل سردی دستانت را میپرسد... و تو ناچارا لبخندِ مصنوعی تحویلش میدهی و میگویی: عزیزم...اشتباه میکنی! بغضت را قورت میدهی و یادت می افتد که آن روزها برای خوب شدن حال و احوالت چه ها که نمیکردم... تازه متوجه میشوی دلت یک عمر احساس را به قلب من بدهکار است... تازه متوجه میشوی که با قلبِ ویرانه ام چه کرده ای... تازه میفهمی که هیچکس به اندازه ی من بفکرِ حالِ دلت نیست... پشیمان میشوی اما چه سودی دارد... آنموقع برای این فکرها خیلی دیر شده است دلت پیش من است اما... نمیتوانی برگردی و بدرفتاری هایت را،بی توجهی هایت را،قلبی که تکه تکه اش کردی را، نبودن هایت راجبران کنی... شب و روزت را گم میکنی... درست مثلِ من که شبهایم با سردی تمام به صبح میرسد... درست مثلِ من که نمیتوانم دیگر دلم را به احدی بسپارم، توهم در آغوشِ دیگری با یادِ من بخواب میروی...
تمام حقوق مادی و معنوی این وبلاگ متعلق به حصار آسمان می باشد
