بین ما موش دواندند! خودت می دانی

زندگی، بی تو پُر از غم شدنش حتمی بود
با تو امّا غمِ من کم شدنش حتمی بود

همه جا، از همه کس زخمِ زبان می خوردم
این وسط اسمِ تو مرهم شدنش حتمی بود

بی تو تا روز مرگ وقتی نیست

با توام روزگار سختی نیست
بی تو تا روز مرگ وقتی نیست

فکرت آشفته خواب هایم را
بی تو در من خیال تختی نیست

صبر کن تا کفش خود را پا کنم

زندگی آهسته تر من خسته ام
کوله بار پاره ام را بسته ام

زخم پایم درد دارد٬ صبر کن
تا کسی مرهم گذارد٬ صبر کن

ناامیدی از خدا معنا ندارد

خدای تعالی میفرماید:
به عزت و جلال و بزرگواری و جایگاه مرتفع عرشم سوگند،
امید هر کس را که به جز به من امیدوار باشد حتماً و حتماً به وسیله ی نومیدی، خواهم برید