امان از زن ها که همیشه دیر حاضر می شوند !

من برای دوست داشتنت
مدت هاست آماده ام
اما
امان از تو
امان از زن ها
که همیشه
دیر حاضر می شوند

"شهریار بهروز"

مرا در فراموشی با خود ببر!

می‌خواهم وقتی که می‌روی
ای دخترک سفیدِ برفی
مرا هم با خود ببری

مردن که کاری ندارد

مردن که کاری ندارد
فقط بگو بمیر
دراز می کشم و
می میرم

لابد دوستت دارم هنوز

لابد دوستت دارم هنوز
که هنوز
فکر می کنم
از هزار و صد نسخه ی این شعر

روزی چشم‌های تو را خواهم سرود

سکوت را می‌پذیرم
اگر بدانم
روزی با تو سخن خواهم گفت

چقدر عشق بزرگ است و من چقدر کوچک هستم

اینک تو کجا هستی ای یار من؟
آیا به مانند نسیم شب زنده داری می‌کنی ؟
آیا ناله و فریاد دریاها را می‌شنوی ؟

دلم آغوش گرم و عشق یک پروانه می خواهد

غمی دارد دلم شرحش فقط افسانه می خواهد
به پای خواندنش هم گریه ی جانانه می خواهد

من آن ابر پر از بغضم که هر جایی نمی بارد
برای گریه کردن، مرد هم یک شانه می خواهد