من ای حس مبهـم تـو را دوست دارم

من از عهد آدم تو را دوست دارم
از آغـــاز عالــم تو را دوست دارم

چه شب ها من و آسمان تا دم صبح
سرودیم نم نم؛ تــو را دوست دارم

نه خطی، نه خالی! نه خواب و خیالی!
من ای حس مبهـم تـو را دوست دارم

سلامی صمیمی تر از غـم ندیدم
به اندازه ی غم تو را دوست دارم

بیــا تا صدا از دل سنگ خیــزد
بگوییم با هم: تو را دوست دارم

جهان یک دهان شد همـآواز با ما:
تو را دوست دارم، تو را دوست دارم


"قیصر امین پور"

خواندنِ با درد از دل‌بردگیست

آن یکی الله می‌گفتی شبی
تا که شیرین می‌شد از ذکرش لبی

گفت شیطان آخر ای بسیارگو
این همه الله را لبیک کو؟

می‌نیاید یک جواب از پیش تخت
چند الله می‌زنی با روی سخت؟

او شکسته‌دل شد و بنهاد سر
دید در خواب او خضر را در خضر

گفت هین از ذکر چون وا مانده‌ای؟
چون پشیمانی از آن کش خوانده‌ای؟

گفت لبیکم نمی‌آید جواب
زان همی‌ترسم که باشم رد باب

گفت آن الله تو لبیک ماست
و آن نیاز و درد و سوزت، پیک ماست

حیله‌ها و چاره‌ جوییهای تو
جذب ما بود و گشاد این پای تو

ترس و عشق تو کمند لطف ماست
زیر هر یا رب تو لبیکهاست

جان جاهل زین دعا جز دور نیست
زانک یا رب گفتنش دستور نیست

بر دهان و بر دلش قفلست و بند
تا ننالد با خدا وقت گزند

درد آمد بهتر از ملک جهان
تا بخوانی مر خدا را در نهان

خواندن بی درد از افسردگیست
خواندن با درد از دل‌بردگیست

آن کشیدن زیر لب آواز را
یاد کردن مبدا و آغاز را

آن شده آواز صافی و حزین
ای خدا وی مستغاث و ای معین

جان بده از بهر این جام ای پسر
بی جهاد و صبر، کی باشد ظفر؟

صبر کردن بهر این نبود حرج
صبر کن کالصبر مفتاح الفرج

کاه باشد کو به هر بادی جهد
کوه کی مر باد را وزنی نهد؟

هر طرف غولی همی‌خواند ترا
کای برادر راه خواهی هین بیا

ره نمایم همرهت باشم رفیق
من قلاووزم درین راه دقیق

نه قلاوزست و نه ره داند او
یوسفا کم رو سوی آن گرگ‌خو

حزم این باشد که نفریبد ترا
چرب و نوش و دامهای این سرا

که نه چربش دارد و نه نوش او
سحر خواند می‌دمد در گوش او


"مولانا"
مثنوی معنوی - دفتر سوم

پروردگارتان رحمت را بر خود مقرر داشته

در مورد مهربونی خدا زیاد میشه حرف زد. این روایت هم یکیش که تفسیر یکی از آیه های سوره انعام هست. از تفسیر المیزان:

در روایت آمده که عده ای نزد پیامبر آمدند و گفتند که بسیار گناه کرده ایم. باید چکار کنیم؟!
پیامبر فرمود توبه کنید!
اگر ما توبه کردیم، با اینهمه معصیت و گناه، آیا ما را به درگاه خود راه می دهد؟ این خدایی که تو توصیف نمودی، شرم آن داریم که در محضرش بگوییم ما را ببخش! 

ما گرفتیم آنچه را انداختی

مادر موسی، چو موسی را به نیل
در فکند، از گفتهٔ رب جلیل

خود ز ساحل کرد با حسرت نگاه
گفت کای فرزند خرد بی‌گناه

گر فراموشت کند لطف خدای
چون رهی زین کشتی بی ناخدای

گر نیارد ایزد پاکت بیاد
آب خاکت را دهد ناگه بباد

باهاش حرف بزن

اگر کور سویی هست، دریاب...!

عشق به سراغ کسانی می رود
که با وجود اینکه مایوس شده اند، هنوز امیدوارند
با وجود اینکه خیانت دیده اند، هنوز باور دارند
و با وجود اینکه در گذشته صدمه دیده اند، هنوز عاشق هستند!
درست در لحظه آخر، در اوج توکل، و در نهایت تاریکی
نوری نمایان می شود، معجزه ای رخ می دهد و ...
خدا می رسد!

هر کسی از خدا بترسد ...