بگذار که دل حل بکند مسئله ها را

گفتم بدوم تا تو همه فاصله ها را
تا زودتر از واقعه گویم گله ها را

چون آینه پیش تو نشستم که ببینی
در من اثر سخت ترین زلزله ها را

مرگ این خاطره ها پای کسی هست که نیست

نفسم بند نفسهای کسی هست که نیست
بی گمان در دل من جای کسی هست که نیست

غرق رویای خودش پشت همین پنجره ها
شاعری محو تماشای کسی هست که نیست

شرمنده عشق نیستم!

گفتم هستی؟
گفت هستم
گفتم نه واسه یکی دو روز دوستی
گفت هستم تا روزی که تمامت مال من بشه

یک بار به من قرعه عاشق شدن افتاد

من خود دلم از مهر تو لرزید، وگرنه
تیرم به خطا می رود اما به هدر، نه!

دل خون شده وصلم و لب های تو سرخ است
سرخ است ولی سرخ تر از خون جگر، نه

چه خبر از دل تو؟

چه خبر از دل تو ؟

نفسش مثل نفسهای دل کوچک من میگیرد؟

یا به یک خنده ی چشمان پر از ناز کسی میمیرد؟

تو هم از غصه این قهر کمی دلگیری؟

عاشق محض

تو ای تجسم شیرین آرزو با من
دلم نمیشکند تلخ تر بگو با من

خیال کن که من از پشت کوه آمده ام
بگو هر آنچه دلت خواست روبرو با من

من دچار تو شدم وقتی نگاهم کردی

من و دل آمده بودیم به مهمانی تو
هر دو لبریز غزل غرق گل افشانی تو

دلکم عرض ادب کرد و همان گوشه نشست
من همه محو دل و او همه حیرانی تو