مُزد عاشقی

مُزد عاشقی
رنج است
اما این رنج
روشنی می بخشد
از دلی عاشق
که می شکند
موسیقی و ترانه می تراود

"جبران خلیل جبران"

امید ِ من ! چرا قدر نگاهت را نمی دانی ؟

شود تا ظلمتم از بازی چشمت چراغانی
مرا دریاب، ای خورشید در چشم تو زندانی !

خوش آن روزی که بینم باغ خشک آرزویم را
به جادوی بهار خنده هایت می شکوفانی

چشمی که تو را دید، جزین نیست سزایش

رازی است در آن چشم سیاهت، بنمایش
شعری نسروده ست نگاهت، بسرایش

خوش میچرد آهوی لبت، غافل ازین لب
این لب که پلنگانه کمین کرده برایش

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای

هر بار خواست چای بریزد نمانده ای
رفتی و باز هم به سکوتش نشانده ای

تنها دلش خوش است به اینکه یکی دوبار
با  واسطه  سلام  برایش  رسانده ای

سفر مرا به تو نزدیکتر نخواهد کرد

سفر مگو که دل از خود سفر نخواهد کرد
اگر منم که دلم بی تو سر نخواهد کرد

من و تو پنجره‌های قطار در سفریم
سفر مرا به تو نزدیکتر نخواهد کرد

خاطر آیینه ی ما از کسی دلگیر نیست

باز در خود خیره شو، انگار چشمت سیر نیست
درد خودبینی است می دانم تو را تقصیر نیست

کوزه ی دربسته در آغوش دریا هم تهی است
در گل خشک تو دیگر فرصت تغییر نیست

گنج معمولا میان خانه ای ویرانه است!

مست اگر با دست خالی راهی میخانه است

احتمالاً در سرش یک فکر بی باکانه است

 

عقل دارم! بیشتر از آنچه لازم داشتم

هر که از دیوانگی دل می کند دیوانه است!