پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است

پشت روز روشنم، شام سیاهی دیگر است

آنچه آن را کوه خواندم، پرتگاهی دیگر است

 

شاید از اول نباید عاشق هم می شدیم

این درست اما جدایی اشتباهی دیگر است

تب هجران

عاشقی دردسری بود نمی دانستیم
حاصلش خون جگری بود نمی دانستیم

پر گرفتیم ولی باز به دام افتادیم
شرط، بی بال و پری بود نمی دانستیم

عهد و پیمان را چه کردی؟

کجا شد عهد و پیمان را چه کردی؟
امانت‌های چون جان را چه کردی؟

چرا کاهل شدی در عشقبازی
سبک روحی مرغان را چه کردی؟

هر که از عشق مبرّا بشود، متهم است

مثل کوهیم و از این فاصله هامان چه غم است
لذت عشق من و تو، نرسیدن به هم است

ما دو مغرور، دو خودخواه، دو بد تقدیریم
عاشقی کردن ما شرح عدم در عدم است

معشوقه نمیبینم

با هرکه وفا کردم صد جور و جفا دیدم
از غیر بدی دیدم ، از خویش خطا دیدم

بیمار فراوان و درمان نبود جز تو
هر سو که نظر کردم، محتاج شفا دیدم

کمی با من بنشین

کمی با من بنشین
تا در آن نقشه ی جغرافیایی عشق
تجدید نظر کنیم

باید کسی را پیدا کنم

باید کسی را پیدا کنم که دوستم داشته باشد ،
آنقدر که یکی از این شب های لعنتی آغوشش را برای من و یک دنیا خستگیم بگشاید ؛
هیچ نگوید و هیچ نپرسد فقط مرا در آغوش بگیرد