منم اسیر و پریشان ز یار خود محروم
غریب شهر کسان و ز دیار خود محروم

به درد و رنج فرومانده و ز دوا نومید
نشسته در غم و از غمگسار خود محروم

گزیده صحبت بیگانگان و نااهلان
ز قوم و کشور و ایل و تبار خود محروم

ز روزگار مرا بهره نیست جز حرمان
مباد هیچکس از روزگار خود محروم

ز آه سینه بسوزم اگر شوم نفسی
ز سیل این مژه ی سیل بار خود محروم

ز هر بدی که به من میرسد بتر زان نیست
که مانده‌ام ز خداوندگار خود محروم

امید هست عبید آنکه عاقبت نشوم
ز لطف و رحمت پروردگار خود محروم
 
"عبید زاکانی"