یادت که نرفته؟

چنگ می‌زنم به خیالت!
مشتم را که باز میکنم غمگین‌تر می‌شوم...
عطر دست‌هایت می پرد
کدام را نگه دارم؟

وقتی که دیگر نبود

وقتی که دیگر نبود
من به بودنش نیازمند شدم!
وقتی که دیگر رفت
من به انتظار آمدنش نشستم!

درست راس ساعت دلتنگی

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید

دوستت دارم - دست نوشته

من اینجایم
درست نقطه ای مقابل تو و لجبازیهایت
بی اندازه صبور و بی اندازه عاشق
دیگر مهم نیست تو بخواهی یا نخواهی!
من دوستت دارم
جای من نیستی تا بدانی
که حتی لجبازیهایت هم دیگر دلیل رفتن برای من نمیشود
که حتی دلیل میشود برای بیشتر داشتنت و خواستنت
آخ اگر بدانی خداوند قلب مرا از عشق تو سرشار گردانیده
عزیز ترین رویای دست نیافته من!
تو نمیتوانی با قدرت خدا بجنگی!
اوست که خواسته دوستت بدارم
و من این را حس میکنم
از اینکه وقتی با تمام لجبازیهایت، باز هم دوستت دارم
از اینکه با تمام دلگیری هایم، باز هم دلتنگت میشوم
از اینکه بی تو نمیتوانم
از اینکه هنوز نقش اصلی تمام دعاهایم هستی
از اینکه در سجده شکرم نامت به وضوح صدا زده میشود
حتی با اینکه ندارمت!
آری من دیوانه ام
دیوانگی ام را دوست دارم
دیوانه آن لحظه ام که آنقدر دوستت داشته باشم
که حتی اگر تصمیمت به رفتن بود
حتی اگر برایت بدترین عالم بوده باشم
حتی اگر از من متنفر شوی
باز هم برگردی و ببینی نمیتوانی از دلی که بدین سان دوستت دارد، دل بکنی...
من از تشعشع درخشان این عشق از همان روز اول دانستم
که همیشگی ترین خواهی بود
حتی اگر نخواهی، نباشی، حتی اگر نفرینم کنی که چرا اینقدر دوستت دارم
و بگویی ای لعنتی! چرا اینقدر دوستم داری؟!
چرا از دوست داشتنم خسته نمیشوی؟!
چقدر دیگر باید دلت را بشکنم تا از من برنجی تا دیگر نیایی
و سراغم را نگیری!
و من دیوانه آن لحظه ام که به تویی که کلافه شده ای بخندم!
و آهسته بگویم که ای جانِ دل، برای اینکه لایق دوست داشته شدنی!
و تو این را نمیدانی...
من اینجایم
درست در نقطه ای مقابل تو
بیا و از این عاشق خسته، یادی کن
باور کن دلتنگ توام...

"حصار آسمان"

اینجا یک نفر بیش از اندازه دوستت دارد - دست نوشته

هر روز صبح در حالی از دنیای عدم به دنیای وجود پا می نهم
که ذکر و یاد تو در تمامی شب همراه من بوده است
صبح ها اتاقم بوی تو را می دهد
دست به صورتم که میکشم؛
جا پای هر انگشتت را حس میکنم
عاشق میشوم
هر صبح، قبل از طلوع خورشیدی دگر
خورشید عشق تو در جانم باز هم طلوع خواهد کرد
مرا دست کم نگیر بانو
کسی تا بحال اینقدر عاشقی نکرده
گیریم که کرده باشد، همچو من مجنون تو نشده
که هر صب باز هم روبروی خود بایستد
و تو را ببیند و باز هم حسرت و ای کاش
اینقدر دستان خالی ام را خجالت زده چشمان در مکن
اینقدر مرا از خودم دور مکن
برگرد...
تا یکبار دیگر با هم باشیم.
تا سرود عشق سر دهیم
تاریک خانه دنیا، ارزش ماندن ندارد
جایگاه من و تو اوج آسمانهاست
عشق میتواند هم جرئت پرواز شود
هم دلیل پرواز
هم بال پرواز
یک بال برای من
یک بال برای تو
بال بگشا و حرکت کن
اینجا یک نفر بیش از اندازه دوستت دارد

"حصار آسمان"

پرچم عشق همین گوشه پیراهن توست - دست نوشته

عشق را راه انتخابی نیست
در آن دیر وقت مهتابی
در آن آرامگاه کهن
در آن ساعت معهود
که زندگی کش و قوس میداد تن خسته خود را
و آدمیان هر کدام رو سوی وطن خود نموده بودند
من رو به سوی تو آوردم و در آن ثانیه بی صبر
آرام و کودکانه به دامان تو خزیدم
و گفتم که چقدر دوستت دارم
گفتم تا دلگیر نباشم از دنیایی بدون تو
گفتم تا لرزان نباشد چشمهای منتظرم
گفتم تا تنها نباشد تنهایی های غریبانه ام
گفتم تا رو سوی تو کرده باشم
گفتم تا خدا را نزدیک تر از همیشه بیابم
و از آن شب، خدا نزدیکتر نشست
و صمیمانه تر نگاهمان میکرد
صبح روز بعد
خورشید در حالی تابید که میدانست
این تابش، تشعشع حیات بر تن زمینیان نیست
که این تابش، تشعشع قلب خداست بر مایی که خطر کرده بودیم
و در این ایوان تاریک و نامفهوم
دلهایمان را چقدر زیبا به هم سنجاق کرده بودیم
خدا را خوش آمد
چرا که در این تالار سنگی
که آدمیانی هستند با قلب های فلزی
دو نفر پیدا شده بودند که میدانستند
خدا دقیقا چه میخواهد
من و تو مهر بی حد خدا بودیم نسبت به هم
آغاز حیات بودیم با اینکه دلهایمان خسته بود
از آن روز دیگر غروب هایم دلگیر شدند
چون باید خورشید آخرین تابش خود را بر هردوی ما می تاباند
ولی تو اینجا نبودی...
از آن زمان قاصدک ها برایم جان پیدا کردند
هر از گاهی حرف دل خود را به آنها میگفتم
و آنها را با پیغامی از قلب گرم خود به سوی تو میفرستادم
کم کم وقتی میدیدم که پیغام هایم میرسند؛
به آنان ایمان پیدا کردم
میدانستم که صدایم را میشنوند
زیبای من و این را کدام انسان عاقل باور میکند؟!
آری زمینه درک بسیاری از چیزها این نیست که عاقل باشیم!
این است که دست از آنچه به آن میبالیم بشوریم و
بنگریم خدا چه میگوید...
آخرین باری که در گوش قاصدکی زمزمه کردم، دیشب بود
ماجرا از این قرار بود که دیدم قاصدکی بی تاب دارد اطراف من پرواز میکند
آرام او را گرفتم و به اتاقم بردم
گفتم شاید بی تاب پیغامی است
شاید پیغامی دارد
در فضای آرام اتاق هم همچنان میل پرواز داشت
او را نزدیک گوشم بردم و گفتم:
بگو، کوچک من، به من بگو
گویا غیر از خدا و من، کسی از تو انتظار سخن گفتن ندارد
بگو و نترس که باور میکنم
شاید هیچکس باور نکند اما
واقعا شنیدم!
صدایی شبیه زمزمه ..
اما گنگ و نامفهوم
پیغامم را در گوشش گفتم و پنجره را باز کردم
باد نمی آمد
اما همینکه دستم را باز کردم، تا خواستم او را فوت کنم؛
خودش به پرواز درآمد
گویی منتظر پریدن بود
اوج گرفت و اوج گرفت
و از نظر ناپدید شد...
نمیدانم کجا ایستاده ای
روبروی من
در کنار من
و یا هر کجا
قاصدکی را فرستاده ام
با هزار امید و آرزوی گفته شده در گوشش
و آنقدر رسا که از آشوب درونش میتوانی بفهمی از سمت من آمده
اگر دیدی، بگذار با تو سخن بگوید
اگر دیدی قاصدکی آشفته دور سرت میچرخد
بدان پیغامی دارد
شاید ....شاید گفت چقدر دوستت دارم...
شاید دیگر به این بی رحمی پایان دهی
شاید باز نخواهی که غروبی دیگر را در غم دلتنگی تو بگذرانم
آه گفتم دلتنگی...
دردی چه زیبا و چه جانسوز
که گویی مرضی است که تابش آخرین نور خورشید با خود می آورد
نمیدانم چرا اینقدر سخت است
نمیگذارد نفس بکشم
اسم تو را که می آورم، آب از چشمانم سر ریز میکند
تو را به جان همان قاصدک نامه برم
بگذار پیغامش را برساند
گوش کن و بیشتر از آن باور کن
اکنون دیگر تمامی قاصدک های کشورم، در خدمت منند
ای زیبایی دلتنگ
ای دلتنگی در حال طلوع
ای طلوع هستی
ای هستی رنگ آمیزی شده
ای رنگ خوشرنگ حیات
ای حیات جاویدان
این را بدان
که این غریب دور افتاده از وطن
دوستت دارد
وطنم آغوش توست
مبادا مرا از کشورم بیرون کنی
این روزها پناهجویان، عاقبت خوشی ندارند
و به کجا پناه برم، وقتی تو پناه همه دلتنگی های منی...
بگذار گریه کنم
بگذار بر من بخندند همان آدمیان پست
قلب من به اینکه از تو دور باشم، راحت نیست...
مرض دارد!
مرضی به نام ایستادن
لجبازی میکند با من و با همه
تا نیایی، تا نباشی، این قلب با من راه نمی آید!
بگذار سرم را به دامان خود
بگذار آرام بگیرد قلب بی کسم
تو مهمتر از جانی
چرا که با جان، کلافگی آزارم میدهد
و بی جان روی تو، از خودم هم سیرم
ای جانِ جان! بگذار جانی تازه یابم
بگذار من هم مال کسی باشم!
کسی به نام تو...

"حصار آسمان"

دیوانه منم

دیوانگی‌ که شاخ و‌ دم ندارد...
برای دیوانه بودن ک حتما نباید داد بزنی...
حتما نباید کسی را بکشی...
حتما نباید گوشه گیر باشی...
همین که کسی را عاشقانه دوست داشته باشی،یعنی دیوانگی...
و این منم...
همان دیوانه ای که عاشقانه دوستت دارد...


"سودابه دریس"