شوریده ی آزرده دل ِ بی سر و پا من

شوریده ی آزرده دل ِ بی سر و پا من
در شهر شما عاشق انگشت نما من

دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست
جانا، به خدا من، به خدا من، به خدا من

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من

دلم گرفته ای دوست، هوای گریه با من
گر از قفس گریزم، کجا روم، کجا من؟

کجا روم؟ که راهی به گلشنی ندارم
که دیده بر گشودم به کنج تنگنا من

راه اگر نزدیک تر دانی بگو

گر ز حال دل خبر داری بگو
ور نشانی مختصر داری بگو

مرگ را دانم ولی تا کوی دوست
راه اگر نزدیک تر دانی بگو

"مولانا"

عاشقی هم عاشقی های قدیم!

آی مردم! با شمایم با شما
در حریم عشق یا من یا شما

خسته ام کردید با وسواستان
با تبسم های بی احساستان

الفبای دلت معنای نشکن را نمی فهمد

شبیه قطره بارانی که آهن را نمی فهمد
دلم فرق رفیق و فرق دشمن را نمی فهمد

نگاهی شیشه ای دارم به سنگ مردمک هایت
الفبای دلت معنای نشکن را نمی فهمد

خلق، بی جان، شهر گورستان و ما در غار پنهان

خالــی ام چون باغ بودا، خالی از نیلوفرانش
خالی ام چون آسمان شب زده بی اخترانش

خلق، بی جان، شهر گورستان و ما در غار پنهان
یأس و تنهایـــی ِ من، مانند لوط و دخترانش

کسی کــــــه سهم تو باشد به دیگران برسد

خبـــــر بــــــه دورترین نقطه ی جهان برسد
نخواست او به منِ خسته بــی گمان برسد

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشمِ خودت
کسی کــــــه سهم تو باشد به دیگران برسد