لیلی و مجنون بهتر است افسانه باشد

شمعی ندارد تا شبی پروانه باشد
باید برای گریه هایش شانه باشد

دنیا جهنم دره ی ماقبل مرگ است
وقتی نخواهد لحظه ای دیوانه باشد

حالش شبیه پنجم دیماه، وقتی
باور نمی کرد ارگ بم ویرانه باشد

با هر ترانه عاشقی می کرد، حالا
باید شبیه آدمی بیگانه باشد

یک خاطره از روزهای رفته فهماند
لیلی و مجنون بهتر است افسانه باشد

حتی خدا هم طاقت خواندن ندارد
شعری که اوجش هق هقی مردانه باشد

روزی خبر آمد جهان دیگری هست
تا دردهای این جهان بیعانه باشد


"پویا جمشیدی"
پنهان میان سه نقطه - انتشارات الف

• برگرفته از وبلاگ شاعر به نشانی http://khatneveshteha.blogfa.com
• با تشکر از نویسنده وبلاگ [ هواتو کردم ] که این شعر رو معرفی کردن.

تا ابـد ما مست آن پیمانـه ایـم

عاشقان مستنـد و ما دیـوانه ایم
عارفان شمع اند و ما پروانـه ایـم

چون نداریم با خلایق الفتـی
خلق پنـدارنـد ما دیـــوانـه ایـم

عمارت کن مرا آخر ، که ویرانم به جان تو

دگرباره بشوریدم ، بدان سانم به جان تو
که راه خانه خود را ، نمی دانم به جان تو

من آن دیوانه ی بندم ، که دیوان را همی‌بندم
زبان عشق می‌دانم ، سلیمانم به جان تو

جان ریخته شد بر تو، آمیخته شد با تو

صورتگر نقاشم، هر لحظه بتی سازم
وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم

صد نقش برانگیزم، با روح درآمیزم
چون نقش تو را بینم، در آتشش اندازم

عزیزم دارد این دل هم خدایی

منم سرگشته حیرانت ای دوست
کنم یکباره جان قربانت ای دوست

تنی نا ساز از شوق وصل کویت
دهم سر بر سر پیمانت ای دوست

دلی دارم در آتش خانه کرده
میان شعله ها کاشانه کرده

ای آنـــکه مـــرا بــرده ای از یاد ، کجایی ؟

ای آنـــکه مـــرا بــرده ای از یاد ، کجایی ؟
بیــگانه شدی ، دست مریـــزاد ، کجایی ؟

در دام تــوأم ، نیست مـــرا راه گـریــــزی
من عاشق ایــن دام و تو صیّاد ، کجایی ؟

بیش از این ها از دعای خود توقع داشتم

کم به دست آوردمت، افزون ولی انگاشتم
بیش از این ها از دعای خود توقع داشتم

بید مجنون کاشتم، فکر تو بودم، خشک شد
زرد می شد مطمئنا کاج اگر می کاشتم