چه خبر از دل تو؟

چه خبر از دل تو ؟

نفسش مثل نفسهای دل کوچک من میگیرد؟

یا به یک خنده ی چشمان پر از ناز کسی میمیرد؟

تو هم از غصه این قهر کمی دلگیری؟

یادی از این شاعر دلخسته کن

بعد از من اگر روزی بغض گلویت را فشرد...
پای احساست اگر بر سنگ خورد...
یا اگر یک روز دستان تو هم
گرمی دست کسی را در میان خود ندید...
وندر آن هنگام تلخ
که فضای سینه ات جز آه آتشناک
چیزی را نمی داد گذر...
یادی از این دلداده افسرده کن
بعد از من اگر زین کوچه ها
قلب تنهایی گذشت...
در نگاه او اگر برق نیاز
بر دو پایش پینه بود...
یادی از این خسته ی دلمرده کن
روزگاری بعد از این شاخه خشکی اگر دیدی به باغ...
بلبل افسرده ای دیدی به شاخ...
یادی از این شاعر پژمرده کن
گر شبی تنها شدی در خلوتی...
یافتی از بهر گریه مهلتی...
لیک اشکی گونه ات را تر نکرد...
درد خود را با خدا گفتی ولی باور نکرد...
روزگاری بعد از این
گر تو هم عاشق شدی...
یادی از این عاشق دلخسته کن

خسته ام از قصه های شومتان

حالمان بد نیست غم کم می‌خوریم
کم که نه هرروز کم کم می‌خوریم

آب می‌خواهم سرابم می‌دهند
عشق می‌ورزم عذابم می‌دهند

من سپردم به خودش، هر چه خدا میخواهد

روی این قفل نوشتند دعا می خواهد
من سپردم به خودش هر چه خدا می خواهد

رفتنت اول جولان نفس تنگی هاست
بنشین شهر دلش باز هوا می خواهد

جز من به شهر یار، کسی شهریار نیست

استاد شهریار در پی یک شکست عشقی ترم آخر پزشکی دانشگاه را رها میکند و ترک تحصیل مینماید. یعنی حدود 6 ماه قبل از اخذ مدرک دکتری از دانشگاه به دلیل شکست عشقی انصراف میدهد. او که به خواستگاری دختری از آشنایان میرود چون وضع مالی مناسبی نداشته و در ابتدا مشهور هم نبوده جواب رد میشنود. استاد ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺗﺎ 47 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﺠﺮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ

عاشق محض

تو ای تجسم شیرین آرزو با من
دلم نمیشکند تلخ تر بگو با من

خیال کن که من از پشت کوه آمده ام
بگو هر آنچه دلت خواست روبرو با من

عاشقی فرصت خوبی است

پرم از پیج و خم تا شب گیسو رفتن
در پریشانی از این سو به آن سو رفتن

با خیالی که به دریا برسم یا نرسم
غرق رویا شده با جرئت یک جو رفتن