خاطر آیینه ی ما از کسی دلگیر نیست

باز در خود خیره شو، انگار چشمت سیر نیست
درد خودبینی است می دانم تو را تقصیر نیست

کوزه ی دربسته در آغوش دریا هم تهی است
در گل خشک تو دیگر فرصت تغییر نیست

اشتباه است مرا دورتر از این کردن !

لذتِ مرگ نگاهی‌ست به پایین بردن
بین روح و بدنت فاصله تعیین کردن

نقشه می‌ریخت مرا از تو جدا سازد اشک
نتوانست، بنا کرد به توهین کردن

بگذار قیامت بکنم چند دقیقه

بگذار قیامت بکنم چند دقیقه

با بغض نگاهت بکنم چند دقیقه

 

یک عمر به پای تو نشستم گله ای نیست

بگذار شکایت بکنم چند دقیقه

عشق رازیست به اندازه آغـــوش خـــــدا

مثل سابق غزلم ساده و بارانی نیست
هفت قرنی است در این مصر فراوانی نیست
 
به زلیخا بنویسید نیاید بازار
این سفر یوسف این قافله کنعانی نیست

زندگی در برزخ وصل و جدایی ساده نیست

از سخن چینان شنیدم آشنایت نیستم
خاطراتت را بیاور تا بگویم کیستم

سیلی هم صحبتی از موج خوردن سخت نیست
صخره ام هر قدر بی مهری کنی می ایستم

به کجا چنین شتابان؟

به کجا چنین شتابان ؟
گون از نسیم پرسید
دل من گرفته زینجا
هوس سفر نداری

مرگ این خاطره ها پای کسی هست که نیست

نفسم بند نفسهای کسی هست که نیست
بی گمان در دل من جای کسی هست که نیست

غرق رویای خودش پشت همین پنجره ها
شاعری محو تماشای کسی هست که نیست