آبرو داری کن ای زاهد، مسلمانی بس است

کبریای توبه را بشکن پشیمانی بس است
از جواهرخانه خالی نگهبانی بس است


ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبروداری کن ای زاهد مسلمانی بس است

گر عقل پشت حرف دل اما نمی گذاشت

گر عقل پشت حرف دل اما نمی گذاشت
تردید پا به خلوت دنیا نمی گذاشت

از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست
می شد گذشت، وسوسه اما نمی گذاشت

ناز پرورده ای و درد نمی دانی چیست

نازپرورده‌ای و درد نمی‌دانی چیست
گریۀ ممتد یک مرد نمی‌دانی چیست


روی پوشاندی و پوشاندن این ماه تمام
آنچه با اهل زمین کرد نمی‌دانی چیست

کمی آرامتر امشب، قدم بر دار در قلبم

به لبخندی قناعت کن ، که خندیدن خطر دارد
تبسم های چون شبنم، به قلب گل اثر دارد

مرام عاشقی را با، سکوتت زنده کُن امشب
که گوش دل ز نجوای، سکوتِ تو خبر دارد

موج را برخورد صخره کی پشیمان میکند؟

مثل گیسویی که باد آن را پریشان می‌کند
هر دلی را روزگاری عشق ویران می‌کند
 
ناگهان می‌آید و در سینه می‌لرزد دلم
هرچه جز یاد تو را با خاک یکسان می‌کند

باید برای عاشقی دیوانه باشی

باید برای عاشقی دیوانه باشی
آتش خطر دارد ولی پروانه باشی

یک باغ گل را هم اگر دیدی بدانی
باید فقط دور و بر یکدانه باشی

روز سختی تازه میفهمی

روز سختی تازه میفهمی هوادار تو کیست
بی کس و درمانده وقتی میشوی یار تو کیست

مشتری وقتی که بسیار است ٬ سرگرمی ولی
در کسادی تازه میفهمی خریدار تو کیست