و سخن تنها دریچه قلب توست به روی من!

گاهی چشمه احساست میخشکد
و تو نمیدانی تا کجاها نابودی ریشه دوانده
گاهی غرق می شوی در دنیای تردیدها و سوالها و نشدن ها
احساس میکنی راه چاره ای نیست. فریادرسی نیست
اما یکدفعه نوری بیرون می زند
چشمه ای می جوشد
که سالهاست خشکیده

نسیم که شروع به وزیدن کند
در بیشه زار رازها
خوشه های گندم را خواهی دید
که سر تا به سر دشت
صدای خش خش خود را می افشانند
و گندمکاران را خواهی دید
که داس را بر شانه های خود گذاشته اند
پروانه ها خوشه ها را یکی پس از دیگری می بوسند
خورشید با وقار و تحسین خوشه های طلایی را می نگرد
و آسیابان پیر
که آسیاب کهنه اش را دوباره برپا میکند
و کودکان را که شبها خواب نان گرم و تازه را می بینند
و پرندگان که منتظر سخاوت دستان کشاورزانند
همه اینها را یک دانه گندم آغاز کرد
دانه ای که سرمای زمین و زمان را دید
و در دل خاک ها خوابید و نور بر سر و رویش نپاشید
دانه ای که هیچکس نمی دانست
تا این حد می تواند برکت داشته باشد
و گرما و شعر بیافریند
و اینهمه چشم را به خود خیره کند

خودخوری میکنی
خودت را از همه دور میکنی
احساس میکنی فراموش شده ای
درست در نقطه ای که فکرش را نمی کنی
یک در باز می شود که در خود هفتاد در دارد
نقطه روشنی که دیگر روشن نبود
و میپدانشتی که به فراموشی سپرده شده
و از نظرها دور و از افکار پنهانش میداشتی
یکدفعه گل می دهد
و نور از همه جای زندگیت بیرون می زند

اما امان!
امان از تردید های خفته در پستوی نمناک دهلیزها
امان از موج های سهمگینِ بر هم زننده خواب ها
امان از واژگونی لحظه های دلهره آور در بطن خاطرات
که همه چیز را می بلعد
و همه دشت را به سکوتی خوفناک فرا میخواند
آری اینگونه نور را به تاریکی فرامیخواند
و از دل روشنایی ها موج های تاریک را می نوشد
و عشق را یارای مقابله نیست...
آی عشق... آی عشق...
چه غریب و غمناکی ای عشق

سخن بگو
با من از دردها سخن بگو
با من از راز مگو سخن بگو
اگر چشمه ها می خشکند و اگر ابرها گریه ای ندارند
اگر جویبارها از حرکت می ایستند و اگر کوه ها می لرزند
اگر آنچه که در دل داری را در سفره دستانم بنشانی
عهد می بندم به جای چشمه ها بجوشم
به جای ابرها بگریم
به جای جویبارها جاری شوم
به جای کوه ها سر به فلک رسانم
و آوازه ی دوستت دارم را آنقدر به پژواک دشت ها رسانم
که دردهایت خجل شوند
و دست هایت گرم و تنور دلت روشن شود
و نور به عمق عشق برسد
و جهان در تلالو این گوهر نایاب دوباره آغاز شود

و سخن
تنها دریچه قلب توست به روی من



#حصار_آسمان
29 مهرماه 1402



پی نوشت اول: زندگی سرد بود اما عشق
                      می توانست کارگر باشد
                      می توان قطب را جهنم کرد
                      پای دل در میان اگر باشد!

پی نوشت دوم: بخش جدیدی به وبلاگ اضافه شده که از منوی بالا در دسترس خواهد بود. بخش گالری تصاویر که در برگیرنده تمام تصاویر طراحی شده توسط بنده طی این سالها بوده.

میدونستی خیلی باشرفی؟

فلسطین این روزا سنگ محک خوبی شده برای شناخت بی شرف از با شرف! کسانی که تا دیروز سنگ مظلوم رو به سینه میزدن، گویا براشون فرقی هست بین انسان با انسان! مردم اوکراین انسانن ولی مردم فلسطین نه! مردم اوکراین حق دفاع و پس گرفتن حق خودشونو دارن که تمام دنیا و علی الخصوص ایران باید بهشون کمک کنه ولی برای مردم فلسطین همچنین حقی وجود نداره! و اون موقع تازه ازشون میشنوی که نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران! البته اینم فقط حرف گزافی بیش نیست چون همینها در بزنگاه های حساس نشون دادن که حاضر نیستن حتی یه دلار بخاطر کشورشون ضرر بدن! اون موقعست که ازشون میشنوی 85 میلیون ایرانی میخوان اصلا نباشن اگه خم به ابروی پسرم بیاد! 

اولاش که همشون به نوار غزه میگفتن نوار بهداشتی و ریشخند میکردن و توی دلشون قند آب میشد و درود بر اسراییل میگفتن! اما وقتی دیدن که همه دنیا از بی دین و آتئیست بگیر تا آمریکایی و مکزیکی و چینی و ژاپنی و کلمبیایی و ... با هر دینی و آیینی شدن حمایتگر فلسطین، بعضیاشون چنتایی استوری گذاشتن و توش گفتن نه به جنگ! یعنی حتی در این موقعیت هم حاضر نشدن از اربابانشون، یعنی آمریکا و اسراییل حرفی به میان بیارن! اینکه آمریکا جلوی چشم مردم دنیا محموله های متعدد تسلیحات جنگی رو اونجا خالی میکنه و میگه حامی حقوق اسرائیله! اینم مصداق کامل بی شرفی دیگه ای بود که ازشون شاهد بودیم. چقدر باید پست و رذل باشید که خیلی راحت چشمتون رو روی 75 سال تجاوز، غصب، کشتار و وحشی گری رژیم صهیونیستی ببندید و حالا در کنار اونها بایستید؟ از کی تا حالا دشمنی تون با جمهوری اسلامی سبب شده اینقدر پست و بی شرف بشید؟ والا مبارزان قدیم شرف داشتن. نارو نمیزدن. هیچوقت ضعیف کشی نمیکردن. هیچوقت حق گویی رو ترک نمیکردن. هیچ وقت طرف ظالم رو نمیگرفتن حتی اگر اون ظالم در ظاهر پشتیبانشون هم بود، رد میکردن! اونم اسرائیلی که هر ساله به مناسبت کشتار هزاران هزار ایرانی جشنی میگیرن به اسم پوریم و پایکوبی میکنن. این نسل نجس که از ایرانی جماعت متنفرن.

با جنایات اخیرشون به نظرم به نفعتونه هر چه سریعتر از ریشخند کردن بی گناهان و حمایت از ظالمان دست بردارید وگرنه چنان دچار قهر خدا بشید که تا عمر دارید نتونید قد راست کنید. با این جنایات اونها مرگ و نابودی خودشون رو جلو انداختن و هر کسی دمشو به دم اونها گره بزنه، محکوم به نابودیه.

حالا اما با این جریانات متوجه شدم که ما ایرانیه اسرائیلی داریم! مسلمان اسرائیلی داریم! بی دین اسرائیلی داریم! استاد دانشگاه اسرائیلی داریم! همه و همه از لج حکومت طرف ظالم رو گرفتن. کی چی؟ فلسطین این روزا سنک محک خوبی شده برای شناخت هدف اصلی کسانی که طی یکسال گذشته برای هر کشته ای ( چه اونایی که خودشون کشتن، چه اونایی که خودکشی کردن، چه اونایی که تصادف کردن، چه اونایی که اول گفتن کشته شدن بعد کاشف به عمل اومد که زنده هستن) یقه جر میدادن و میخواستن انتقامشونو از اون مامور بدبخت و سرباز وظیفه و اون راننده آمبولانس بیچاره و اون راننده اتوبوس از همه جا بیخبر و اون کاسب و مغازه داری که هشتش گرو نهشه بگیرن! همه این با شرف بازی ها رو از حسین رونقی که پاهای قطع شده اش توی زندان دراومد و یا نرگس محمدی که به علت زجرهایی که در زندان کشیده، لااقل سی کیلو چاق شده یاد گرفتن. خیلی رو میخواد که برای آرمیتا گراوند یقه جر بدی و برای مردم اوکراین خودتو بکشی ولی برای مردم غزه و فلسطین یا خفه خون بگیری، یا ریشخندشون کنی. این نشون میده همه اون ادعاها دروغه! خیلی رو میخواد بدون هیچ سند و مدرکی ارمیتا گراوند رو بندازی گردن حکومت ولی هزاران هزار نشونه واضح از جنایت رژیم صهیونیستی رو ببینی و انکار کنی! کورهایی که هر موقع منافعشون بچربه، میبینن و کرهایی که هر وقت دلشون بخواد میشنون! هم من میدونم و هم تو میدونی هر وقت یه حادثه ای مثل آرمیتا گراوند رخ میده، اینا توی پوست خودشون نمیگنجن و آرزو میکنن اون شخص بمیره تا اینا بتونن حداکثر استفاده رو بکنن. اگر کس و کار اون شخص بیان از حاشیه سازی ها دوری کنن، عین کفتار میفتن به جونشون و هزاران فحش و ناسزا بارشون میکنن و اونا اجیر شده حکومت میدونن ولی ما حق نداریم به اونها بگیم منافق و اجیر بی جیره مواجب دشمن!

خودشون میدونن دروغه، خودشون میدونن این مسیر اشتباهه، خودشون میدونن دارن نامردی و بی شرفی رو به نمایش میزارن اما ول کن نیستن. توی ماجرای سوریه، اگه ایران دفاع کنه، میشیم مدافعان اسد! توی ماجرای افغانستان، اگه کاری نکنیم، میشیم زیر دست طالبان! توی ماجرای اکراین باید وارد بشیم چون چشم آبی ها جونشون ارزشمنده. ولی توی ماجرای غزه، میشه نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران! 
همش میخوان ایران رو در جنگ هایی که یه تله بیش نیست بکشونن. هر چی گفتیم آقا اگر احمد مسعود نیاز به کمک داره، خب بیاید برید کمکشون. مثل مدافعان حرم که رفتن، شما هم بیاید برید افغانستان بجنگید! گفتن خب پاسپورت نداریم! الان هم میگن همه بسیجی ها و آخوندها و ارزشی ها رو بفرستید غزه! اونم با ایموجی تمسخر و لبخند! خب عزیزم تو که مدافعان حرم رو دیدی، نباید از این حرفا بزنی! اینایی که اسم بردی، یه روزی مدافعان حرم میشدن! داوطلبانه! نشون دادن از بذل جان نمیترسن! اگه بهشون پول میدن، خب تو هم برو! تو که اینقدر شجاعی که توی ایران هنوز دستگیر نشده، شلوارتو خراب میکردی، لنگ یه پاسپورت بودی برای کمک به احمد مسعود! ما خیلی قبولت داریم، بیا برو اصلا توی اکراین بجنگ! 

در ادامه شما رو به دیدن این ویدئوها دعوت میکنم!