صبر کن تا کفش خود را پا کنم

زندگی آهسته تر من خسته ام
کوله بار پاره ام را بسته ام

زخم پایم درد دارد٬ صبر کن
تا کسی مرهم گذارد٬ صبر کن

دریای پر از رویا

مهربانم یاد تو بر شعر من جان می دهد
درد من را چشم تو یکباره درمان می دهد

عشق من با هر حضور تو بهاری می شود
در رگم خون امیدی تازه جاری می شود