کودکان دیوانه ام خوانند و پیران ساحرم !
من تفرجگاه ارواح پریشان خاطرم

خانه ی متروکم از اشباح سرگردان پر است
آسمانی ناگریز از ابرهای عابرم

چون صدف در سینه مروارید پنهان کرده ام
در دل خود مومنم، در چشم مردم کافرم

گرچه یک لحظه ست از ظاهر به باطن رفتنم
چند صد سال است راه از باطنم تا ظاهرم

خلق می گویند ابری تیره در پیراهنی ست
شاید ایشان راست می گویند، شاید شاعرم

صبر درمان من است از تلخ و شیرینش چه باک ؟!
هر چه باشد ناگزیرم، هر چه باشد حاضرم

"فاضل نظری"